خاستگاه ترمه

ترمه از دورافتاده‌ترین، سردترین و بایرترین دشت‌های آسیایی زمین - دامنه‌های شمالی هیمالیا - سرچشمه می‌گیرد و بین قرن‌های 11 و 13، زمانی که رهبران مغول، کوبلای خان و چنگیز، با دامداران چینی به مغولستان داخلی و استان‌های شمالی چین مهاجرت کردند. خان امپراتوری های آسیایی خود را ساخت در آن زمان، ترمه به آرامی وارد مسیر تجارت با غرب شد، اما هنوز بسیار نادر بود.در اسناد تاریخی غرب به ندرت دیده می شود.

در باستان شناسی بین النهرین ابزارهایی را یافت که برای بریدن پشم در سال 2300 قبل از میلاد استفاده می شد و پارچه ترمه در اوایل سال 200 پس از میلاد در سوریه یافت شد، اما سوابق مکتوب ترمه قبل از قرن 16 وجود نداشت.اما افسانه های متعددی در مورد ترمه وجود دارد که معروف ترین آنها این است که آستر صندوق عهد (جعبه ای که موسی ده فرمان را در انجیل در آن قرار داده است) از ترمه ساخته شده است.گفته می شود که ترمه زمانی در روم باستان به دلیل عشق اشراف امپراتوری روم مورد استفاده قرار می گرفته است.معروف به "سلطان پارچه".

در سلسله تانگ کشور ما به پارچه پشم ترمه بافته شده از پشم داخلی (مخمل) ظریف و نرم بز، قهوه ای مخملی می گویند که سبک و گرم است و مردم به شدت آن را دوست دارند.کتاب «اشیاء خارجی بهشتی» در سلسله مینگ نیز روش تولید پارچه ترمه را اینگونه شرح داده است: «کشیدن مخمل» با انگشتان، و سپس «کشیدن نخ و بافتن قهوه‌ای مخملی».

ترمه برای اولین بار در جهان غرب به دلیل شانه های کشمیر در منطقه معروف کشمیر هند مورد توجه قرار گرفت.نام انگلیسی ترمه نیز در این دوره مستقیماً CASHMERE نامیده می شد و تا به امروز استفاده می شود.

در قرن پانزدهم، شهر کشمیر توسط امپراتور مغول، زانول ابیدیر، که به دلیل ترویج شدید هنر و فرهنگ شهرت داشت، اداره می شد.ابیدیر که مشتاق گرد هم آوردن بزرگترین هنرمندان و مصالح بود، از هنرمندان و بافندگان ماهر ترکستانی دعوت کرد تا با استفاده از ترمه وارداتی از تبت برای او شانه ببافند و در نتیجه ولخرج ترین و نرم ترین و گرم ترین شانه ها متولد شد.

این شانه های گران قیمت و گران قیمت فقط برای پادشاهان و ملکه های کشمیر و گروهی از راهبان تبتی در نظر گرفته شده است تا هنگام نشستن و مراقبه از سرما جلوگیری کنند.در این گروه مذهبی، عبارت «راه رفتن در گرما» به طور خاص برای اشاره به مراسم آماده سازی قبل از مراقبه و دعا به کار می رود.

در سراسر آسیا، این شانه معروف بزرگترین صادرات کشمیر و افتخار ملی بافندگان محلی است.ساختن یک شانه مانند این یک پروسه طولانی و پر زحمت است، به اندازه ای که یک خانواده کشمیری را در تمام زمستان مشغول نگه دارد.آنها پشم خام را از دامداران تبت وارد می کردند، سپس پشم درشت، ماسه و خار را با دست جدا می کردند و شروع به ریسندگی، رنگرزی و بافتن شانه ها با طرح های استادانه می کردند.پس از بافته شدن، رسم بر این است که شانه ها در روز عروسی به عنوان هدیه گرانبها به عروس داده می شود.طبق عرف، برای مشاهده ظرافت و زیبایی بی‌نظیر، چنین شانه‌هایی از حلقه‌های ازدواج استفاده می‌شود تا خوش شانسی را به همراه داشته باشد.